Onze volgende bestemming is Koh Samui, een eiland aan de andere kant van Zuid-Thailand. Om hier te geraken moesten we een transfer regelen. Op internet hadden we gelezen dat deze deze transfer enkel per bus + boot te doen was en dat het ongeveer 7 uur duurt vooraleer je er bent.

Uiteindelijk kwamen we nog op een paar horrorverhalen uit dat in bepaalde bussen mensen mee bij de bagage kruipen en zo de koffers en backpacks opensnijden

. Blijkbaar gebeurde dit veel met zogenaamde VIP bussen, dus we besloten maar om dit soort bussen te mijden. Toen we informeerden voor de bus, bleek dat ze ook minibusjes aanboden in plaats van de grote bussen.

We hadden snel beslist om dan maar mee te gaan met een minibusje omdat het risico op diefstal hier toch een pak minder is. Dit minibusje vertrok ook heel vroeg, waardoor er onmiddellijke aansluiting was met de boot, waardoor we maar 5 uur onderweg zouden zijn.

De volgende ochtend was het dus weer vroeg opstaan. Om 06u kwam het busje ons aan ons hotel oppikken, maar uiteindelijk werd het later en later. We hebben dan de maatschappij gebeld en de chauffeur bleek toch onderweg. Om 06u45 kwam het busje er dan toch aan (verdorie, we hadden 3 kwartier langer kunnen slapen

).

We verschoten wel omdat het busje al goed vol zat en we niet goed zagen waar ze onze 2 koffers gingen steken. Maar geen paniek, dit is Thailand en voor alles is er hier een oplossing: de 2 koffers werden zijdelings naast de passagier gepropt die vlakbij de schuifdeur zat. De koffers even tegen houden en de schuifdeur heel snel dicht en voila, dit was weer opgelost

.

Wij konden mee vooraan zitten en we hadden al compassie met die mens achter ons die zo weinig plaats had door onze koffers, omdat het toch enkele uren rijden was. Tot onze grote verbazing stopte het minibusje amper 20 minuten later en moesten we uitstappen waar een grote bus stond te wachten.

Dit konden we toch even niet goed volgen, omdat we een klein busje hadden gereserveerd en nu toch mee moesten met een grote bus. Toen we dit gingen navragen werden we best wel uitgelachen door de man die alles in goede banen leidde en hij vertelde doodleuk dat er geen enkele minibus naar de pier reed. Ok, we hadden ons dus weer laten beetnemen hier. Toch iets dat we hier hebben geleerd: waar je ook boekt, of wat je ook boekt: je belandt toch altijd op dezelfde boot of bus.

We hebben dan maar vlug onze reispassen en laptop uit onze koffers gehaald, omdat we hier toch geen risico wilden lopen. Uiteindelijk konden we onderaan de bus plaatsnemen en toen bleek dat daar een heel salon te vinden was, dus het viel uiteindelijk allemaal nog beter mee dan gedacht.

Na enkele uren arriveerden we aan de pier van Surat Thani om daar de ferry te nemen naar Koh Samui. Toen we uit de bus stapten, viel onze mond letterlijk open. Voor ons stond een zogenaamde VIP bus: als deze bus in België zou staan, dan zou hier zelfs geen euro meer voor worden gegeven. Verroeste zijkanten, interieur dat half stuk was, gordijnen die stuk waren en die er maar half aanhingen, ingedeukte kanten,... en dan hebben we de binnenkant nog niet gezien!

In vergelijking hiermee zaten wij dus op een luxebus.

Hierna werd iedereen zijn koffer op het dek van de ferry gegooid. Het probleem is dat de ferry enkele stops maakt, met als gevolg dat niet iedereen er tegelijkertijd af moet. Het is dus zoeken om je koffer te vinden en dan moet je ze er nog van onderuit krijgen.
Met als gevolg dus dat Kenny zijn koffer aan de zijkanten is gescheurd... en uiteindelijk brak het handvat ook af dus daar stonden we weer mooi

.
Maar goed, we waren er geraakt en we konden met een taxibusje voor 100 THB pp mee naar ons hotel dat gelegen was aan Chaweng Beach, ongeveer een half uur rijden van de pier. We zaten met een 10 personen in het taxibusje en alle 10 koffers werden weer op het dak gegooid en een half uurtje later werden we aan ons hotel afgezet.

Dus het komt er op neer dat alles soms op een rare manier gebeurt, maar uiteindelijk komt toch alles goed

.